Tuesday, December 23, 2014

Flavor of Success

“Flavor of success”


            With earphone plugged in my ears, a tear falls down my eye. I am crying because of frustration. We have this draw lots for our feature article topic which is set to be at our final output in our Feature Writing Subject. With full of faith, I have picked Inspirational Story as the type of my feature article. I grumbled again. I don’t know what to write because first of all I haven’t written any inspirational story so far or maybe I have a lot of ideas in my mind but I just don’t know how to put it into words. I started to think of the best topic to write, but nothing comes up in mind.


It was already eleven o’clock in the evening and I am walking my way to our house. I wiped my tears away. I entered our house, and saw my sleeping mother, I changed my clothes and opened the computer to consult my life adviser. I called him through Skype and as he answered the call, I started to ask questions. The first question was, What is your inspiration? And he replied “My Family.” Oh, how will I write about my family? There is nothing inspirational about my family because we are just a normal one. I asked him again, How about when you were young? And then he replied, “My Family” Seriously? I am now super frustrated. I SWEAR. Then I told him to just tell me a story and he started to narrate his story. Literally, his story and my inner thoughts started to talk back to him because I am really upset.


“When I was a kid, our house has been just a Nipa Hut and located at the top of a mountain far from civilization.” Here he goes again. “Before going to school, I need to finish my chores like fetching water from a well, feeding roosters and ducks, sweeping wastes in the backyard, and rifting woods. I am walking for nearly two hours barefooted and without eating any breakfast, but to attend my class. Before, I am filled with joy when my mother gave me a cent to spend for  the whole day.” A lot of people have been there, is there any new or odd happened? Okay, now I am getting bored. “When I graduated from high school, I used two shoelace tied together to replace the belt and tighten my borrowed pants. My polo that day was very special to me because it was my polo when I started my high school life and it was still my polo when I finished high school.” Nice. Do you have any story ideas? You have already told that to me when I was young.


 “Did I tell you that I have eight siblings and my father was just a coconut tree climber?” I nodded. “Our life before was so hard. There was a lot of time came that I felt tired of living. I am ready to surrender and die at the very young age. But my father told me that what I am experiencing that time was just a test. A test that looked like a mountain, there are a lot of challenges to surpass. And when you reach the top, surely there is no such thing to define how happy you are.” Yes. You are right. I felt really embarrassed with myself. I haven’t experienced that in my entire years of living.


“After the graduation, I sought my fate to Manila. I didn’t care about taking risk. My first job was a janitor in a garment factory and promoted as an Ironman. Literal ironman, because I used to iron socks. Afterwards, my high school classmate that brought me here, recommended me to a construction site where he was working. I grabbed the opportunity because the salary there was a bit higher than my salary at the factory.” I never knew that. “I also tried to be mechanistic, a housekeeper in a canteen,  a bagger at a supermarket, a steward in a restaurant and a kitchen helper” I bowed my head. I am not worthy of listening to him. “When I worked at the Luk Yuen Noodle House I was promoted as a junior dim sum chef  and when the restaurant fell into bankruptcy, I was hopeless. I sent my family back to the province and looked for a new life there. But I was wrong, I left my children and wife there and go back to Manila to find another job opportunity. I tried to be a Pedicab Driver to support my family, but the salary was too small. I doubled my effort, a Pedicab Driver during the night and a railway trolley driver during the day. I am not contented with my work then, so I decided to look for better jobs. And luckily, my friend told me that Heritage Hotel was having a job interview and food tasting. I immediately prepared my requirements and with faith in the heart, I entered the prestigious hotel-restaurant in Manila. After everything, I left the place and sighed. Finally, I got a job.” He had been a lot of hardships before, but he manages to stand still.


“I was promoted as Commi1 or Cook Level 1 at Heritage hotel. I was running for becoming a regular employee, but the general manager rejected me because I am  lack of educational credentials. I felt degraded for the first time of my life. But for my family, I continued looking for jobs. I worked at NAIA as a cook and whenever I got home, I am searching for hiring in newspapers. An agency caught my attention, they need a cook ready to work abroad. I contacted the agency and after a lot of the process I soared Doha, Qatar. Another, self-degrading situation happened again when my workmate was promoted higher than my position even he was young and had no experience. I only knew that he is a degree holder then I resigned. My former head chef, recommended me to a restaurant in Dubai. I grabbed it and worked there. But because I am not that fluent in speaking English Language, promotion is so unreachable. Silently, I applied to a five-star hotel also in Dubai. The salary is much higher than my salary there. When the hotel said that I have passed the interview and the food tasting process, I immediately pass a resignation letter to my manager. I am the only Dim sum chef in that restaurant so they don’t want to lose me. Then they promoted me. After my contract there, I pursued my way to the five-star hotel and with no turning back they accepted me and I started with full of benefits.” I know now where I got the cleverness.


“Now, I am a Chef de Parte in a Five-Star hotel and I am doing all of this for my family. I want them to have a better life that I didn’t experience when I was young. I don’t want them to feel what I felt before.  I want them to be happy. I want them to experience what I didn’t experience. I want my children to finish college for them not to feel degraded. I want you to be a degree holder.” I realized how he suffered all these things just for us.


“Okay princess, I need to go. Bye. I hope you have your inspiration now. I love you.” He ended the video chat. Yes, I have my inspiration now and that is you. My father. I want to fulfill all your dreams for me. I want you to be proud of me. I realized how I am lucky to have you as my father. I am so glad we have you. We are blessed because of you. I want to return all your favors back to you. I want you to witness how will I strive hard to study. I want you to be with me coming up on stage receiving my degree diploma. With those burns, blisters, bruises, and pain you felt before, I know it will fade away when that day comes. I want you to at least feel how you worked hard for it. You were just a high school graduate, but currently a chef in a five-star hotel. You don’t know how I am so proud of you.


I turned off the computer and lay on my bed. I plugged my earphone in my ears and tears fall down my eyes. I am not crying because of frustration, but because of the happiness. Every person has the greatest gift from God. And the gift for me, was my father. I forgot the reason why I am doing all of this, and that is because I want to repay my father for his goodness to me. Sometimes, we forget about how important our family is. We easily get frustrated because of problems in our life, but we didn’t know what kind of trials our fathers have been through just to protect you, just to let you grow, just to show how they loves you. I met this man, a father, a son, a husband, a brother, and a friend, whom I really love. With his story I remembered what Truman Capote said, that failure is the condiment that gives flavor to success.



Sunday, October 12, 2014

Advertisements, Simple at Patok sa Masa.

 Advertisements, simple at patok sa masa.
Persepsyon ng ilang Netizens sa advertisements ng McDonald’s Philippines
 ni Criselle Mae Lambo


                Hindi naman siguro lingid sa ating kaalaman, na halos karamihan sa oras na inilalaan natin sa panunuod ng mga palabas sa telebisyon ay napupunta sa oras ng commercial advertisements (Ad). Kadalasan nga, tayo ay napipikon na dahil sa haba ng oras na itinatatagal ng mga Ad kumpara sa pinanunuod nating palabas o pelikula.


                Minsan, mas lalo tayong naiinis kung ang mga Ad na pinanunuod natin ang paulit-ulit at halos makabisa na ng mga manunuod ang kanilang scripts o theme song dahil sa sobrang kakaulit nito. Hindi rin naman natin sila masisisi dahil maaaring nagbayad sila ng malaki para lang bigyan ng diin ang kanilang mga produkto.


                Sa kabilang banda, marami rin namang mga Ad ang hindi nakakalimutan ng mga manunuod dahil sa tema at epekto nito sa kanila. Halimbawa na lamang ang mga Ad ng McDonald’s Philippines. Sa mga Ad na ito, malalaman natin ang pulso ng mga Netizens tungkol sa mga Ad dito sa Pilipinas.


Ito ang ilang mga halimbawa ng Ad na pumukaw sa ating mga damdamin:

Ang paborito kong apo, si Karen

·         Ito ay tungkol sa isang Lolo na nakalimutan ang kaniyang apo na si Karen, dahil nga dalaga na si Karen tinatawag niya itong Gina. Nagkaroon naman ng kaunting pagtatampo si Karen dahil hindi na siya nito maalala, ngunit sa huli nagtaka si Karen nang hiwain ng Lolo niya ang burger at sabihing “at ito, para sa paborito kong apo, si Karen.”

Smile Ka Rin

·         Isang lalaki ang inilibre ang kaniyang Kuya na may Down Syndrome at nagkukwentuhan sila tungkol sa crush ng lalaki. Nagbigay naman ng payo ang Kuya niya tungkol sa pagngiti.

Selfie Lolo

·         Dalawang lolo ang naguusap sa kung gaano kalayo ang kanilang natakbo, habang palapit naman ang isa pang lolo na may hawak na tungkod. Inasar pa nga ng dalawang lolo ang bagong dating na lolo pero nang itinaas na niya ang dala niyang tungkod, Monopod pala ito at nakapagselfie pa sila.


Ito naman ang ilan sa mga feedbacks ng mga Netizens sa mga nasabing Ad.

Ang paborito kong apo, si Karen

Ø  @Shan Alcorano: :') Bihira ka na lang makakakita ng mga ganitong TVC ngayon! Nahawa na yata tayo ng mga banyaga! KAREN and LOLO WILL ALWAYS BE A PART OF MY CHILDHOOD DAYS!!! Hehe
Ø  @ ella1029: i was teary-eyed when I first saw this commercial and after not seeing it for a long time, it still has the same effect on me... hay
Ø  @ bca871979: This commercial make me cry......I really miss my tatay.....

Makikita natin sa kanilang mga komento na nagustuhan nila ang Ad, napukaw ng husto ang kanilang mga damdamin at hindi ito nagbago kahit halos labing dalawang taon na ito noong huling ipinalabas.


Smile Ka Rin

Ø  @ RMM: wala akong nakitang masama sa ginawa ng McDonalds sa commercial na to...inspiring kaya
Ø  @ jpquintero87: I have high respect for people with special needs. I personally worked with kids with down syndrome and other related cases. I salute McDonald's for making this TV Commercial. It is not always about beautiful/gorgeous faces. Life is not perfect and nobody's perfect. Two thumbs up!
Ø  @ princess mei hui: They are "SPECIAL"... And people should be aware na they have feelings too..hindi yung pagnakita sila halos kutyain... Tao rin sila and we should accept them even if they luck something...


Nagkaroon ng sari-saring pambabatikos ang patalastas na ito dahil sa paggamit ng isang modelong may Down Syndrome, ngunit nakita naman ng iba pang mga manunuod ang tunay na kahulugan at mensahe ng Ad na ito.


Selfie Lolo

Ø  @ glyselle Claveria: Super Fun to Watch this Commercial.
Ø  @ Lemor Bumanlag: One if the coolest commercial ive seen 
Ø  @ Denikka Monsalud: ANG CUTE TALAGA GUMAWA NG COMMERCIALS NG MC .DO


Ito naman ang Ad nagpapakita ng pag-angkop ng mga Lolo sa makabagong panahon ngayon. Marami ang humanga sa patalastas na ito dahil sa ideya ng mga Lolo sa bagong henerasyon.






Konklusiyon


                Bago ko umpisahan ang konklusiyon, ilalahad ko muna ang mga napansin ko tungkol sa mga Ad sa Pilipinas kontra sa ilang mga Ad ng Mcdo.



Ad ng McDonalds

-          Kadalasan, hindi sikat na mga artista ang modelo sa mga patalastas.
-          Hindi nakatuon sa produkto ang Ad
-          Binibigyan ng kakaibang lasa ang mga persepsyon ng mga Pilipino tungkol sa mga patalastas.


Ibang Ad

-          Kadalasan, mga sikat na artista ang kinukuha upang ipromote ang kanilang produkto
-          Lahat ng oras ng Ad ay bumabaling sa endorsement ng produkto, hindi ng mismong nilalaman ng patalastas.
-          Pare-pareho lang ang mga istilo.



                Naipapakita lang ng mga patalastas ng McDonald’s na  hindi kailangan ng mga mamahaling artista upang makuha nila ang gusto ng taong bayan. Sa ngayon, ang McDonald’s ay mayroon ng mahigit 400 branches dito sa ating bansa at patuloy na tinatangkilik ng mga Pilipino. Pinapatunayan lamang nito na ang mga patalastas na ipinapanuod sa telebisyon ay hindi na kailangan pang ulit-ulitin upang tangkilikin ng mga mamamayan. Maaring tangkilikin nga ang iyong produkto dahil sa mamahaling artista na nagendorse dito ngunit babalik-balikan ba ito? Sa panahon ngayon, matatalino na ang mga tao. May mga pagkakataong naiinip na sila sa mga nakikita at napapanuod sa telebisyon. Ayon na siguro ang trabaho ng isang manunulat, ang bigyan ng kulay ang mga nasa media.

                Maaaring putulin ang nakagawian at gumuhit ng panibagong linya sa makabagong paraan. Hindi natin kailangan sumunod sa alon, kung maaari namang salubungin ito. Simple lang ang kailangan, ngunit bakit pa natin ginagawang mas kumplikado? Kailangan lang nitong pumatok sa masa.


Sanggunian:

Youtube.com
Twitter.com
Facebook.com

mcdonalds.com.ph

Saturday, September 20, 2014

Kandila, liwanag ng buhay.


"Para po sa ikauunlad ng Pamilya niyo. Bumili na kayo ng kandila ko."

     Ilang beses kong isinigaw ngunit tingin lang ang ipupukol sa akin. Ilang beses kong nilunok ang aking pride pero ang bilis lang nilang tumanggi sa aking alok. Ilang oras akong babad sa ilalim ng araw ngunit wala silang pakialam, minsan pa nga ay tatawanan pa.

     Nagbalak kaming dayain ang video na aming ipapasa ngunit narinig ko ang sinabi ng isang ale na tumatak talaga sa aking puso.

"Wag kayong mandaya, hindi niyo malalaman kung ano ang hirap namin kung hindi niyo gagawin."

     Nakaramdam ako ng awa sa kanila, hindi ko alam pero parang nahiya ako sa sarili ko. Hindi kailangang maipasa lang ang video kailangang may maisulat din kami sa aming nagging pagtitinda pero anong isusulat ko kung mandadaya lang ako?

"Sorry po ate, pwede pong makahiram ng limang kandila para maibenta ko po?"

     Nagkaroon ako ng lakas ng loob na ibenta ang mga kandila na ipinahiram sa akin ng ale. Kahit sobrang init, itinuloy ko na ang aking misyon. Itinuloy ko na ang pagtitinda ng kandila.

     Sa una, naisip kong parang imposible akong makabenta ng kandila kahit isang piraso lang. Pero noong makita ko ang isang bata na kasama rin nila na hindi nagrereklamo kahit gaano kainit ang araw at kahit ano pa ang tingin sa kaniya ng ibang tao habang nagtitinda siya, nabuhayan ako at nagkaroon ako ng lakas ng loob para ubusin ang paninda ko.

"Ate, Kuya, bili na po kayo ng kandila. Para po sa ikauunlad ng pamilya niyo."

     Ilang beses ko itong isinigaw pero walang pumapansin sa akin. Hanggang sa may pumasok na tatlong babae sa simbahan at nang inalok ko ay nagdadalawang isip pa silang bumili, iyon ang naging signal ko para kumbinsihin pa sila. At dahil may kasamang kwela ang aking pagtitinda kaya bumili sila ng kandila. Nang makabenta ako ng isang pirasong kandila, lumingon ako sa ale na kausap ko kanina. Nakita ko siyang nakangiti sa akin at nag-thumbs up pa talaga sa akin. Dahil doon, sumigla ako sa aking pagtitinda at lahat ng nakikita ko ay inaalukan ko ng kandila.

"Ate, Kuya, bili na po kayo ng kandila, o di kaya, ipagtitirik ko nalang po kayo"

     Dahil siguro sa aking marketing strategy kaya naubus ko ang tinda kong kandila. NAUBOS KO ANG PANINDA kong kandila. Iba pala ang saya kapag nakakaubos ka ng paninda. Nang balikan ko ang ale na kausap ko at nagpahiram sa akin ng kandila, tuwang-tuwa siya dahil hindi na niya kailangang bumilad sa araw para makapagbenta ng limang kandila. Laking pasasalamat niya sa akin nang ibigay ko sa kaniya ang aking kinita.

     Ngayon ko lang naranasan ang pagtitinda ng kandila, Ngayon ko lang din nalaman kung gaano kahirap ang trabahong araw-araw nilang ginagawa. Ngayon ko lang naintindihan ang naramdaman ng mga tindero at tindera na binabalewala ko lang noon. Mahirap ang tarabaho nila, maaalipusta ka, kung ano-anong klase ng tingin ang ibabato sayo ng mga tao, magtitiis sa sobrang init, pagti-tripan pa ng mga lalaking dumadaan. tatawanan ng mga kabataan, baba ang tingin sa sarili,at higit sa lahat lulunukin lahat ng Pride.


     Kung tatanungin niyo ako, kung uulitin ko pa ito sa kabila ng mga negatibong sitwasyong naranasan ko? Ang sagot ko, oo. Gagawin ko ulit. Walang pera ang makakatumbas sa pagtulong mo sa kapwa mo. Walang pera ang makakatumbas na paghihirap nila, mabuhay lamang. Hanga ako sa kanila. Saludo ako sa kanila. Ang kandila nilang paninda ay isa talagang liwanag para sa kaniya-kaniyang buhay.


https://www.youtube.com/watch?v=CX7cNUSGX5M
(Ito ang katibayan xD)


Friday, August 29, 2014

Sayaw Galaw

Agosto 25, 2014 - Lunes


"Biiiii, tuloy tayo haa!"

       Ito ang text sakin ni Biiii noong gabi ng linggo. Hindi ko pa alam kung ano ang isasagot ko sa katanungan niyang iyon, marahil ay hanggang noon ay hindi ko pa rin talaga alam kung makakasama ba ako o hindi. Nagdadalawang isip ako na sumama dahil kami ay may nakatakdang pagsasanay sa aming organisasyon. Mahirap mamili lalo na kung parehong importante ang gagawin.

        Sa gabing ding iyon, tinext ko ang aking mga kasamahan sa grupo. Nagpaalam na ako na hindi ako makakarating kinabukasan sa aming pagsasanay dahil ako ay may pupuntahang iba at ako rin ay may aasikasuhin na may kinalaman sa aking pang-akademikong pagunlad. Matapos ang aming diskusyunan, nanalo ako. Dahil narin sa hindi lamang ako ang nagiisang nagpaalam na mawawala sa araw ng aming pagsasanay. Marami man silang gustong ituloy sa nasabing paghahanda , kami ay nanindigan talaga.

        Hindi na itinuloy ng aming direktor ang nasabing pagsasanay kaya't nagdiwang ang mga may gagawin. Tinext ko na agad ang aking mga kaklase at sinabi kong kami ay matutuloy sa aming sayaw. Ako ay natutuwa sa mga planong nagaantay sa amin kinabukasan. Marahil ito ay minsan na lamang ako lumabas sa mundong aking ginagalawan. Mahirap palagpasin ang ganitong klase ng pagkakataon. Hindi natin alam, baka ito na ang huling pagkakataong lumapit sa atin o kung hindi naman ay matagal bago ito maulit.

        Kinaumagahan, tanghali na ako gumising dahil gabi na rin ako natulog. Tumayo na ako at nagayos ng aking sarili. Naligo. Nagbihis. Nag-ayos. Nag-almusal. Habang ako ay nag-aayos, nagpapaalam na ako sa aking ina. Ako ay matinding nagdarasal na sana ako ay pahintulutan sa aming gagawin. Hindi naman ako binigo ng Maykapal, dahil pumayag na ang aming haligi sa tahanan.

        Pumunta ako sa bahay ni Jane para sunduin siya. Paglabas namin sa kanilang bahay ay sasakay sana kami ng tricycle ngunit may nakaabang na palang multicab. Mas mura kasi ang pamasahe sa Multicab kumpara sa tricycle. Pagkasakay namin ni Jane ay nagantay pa kami ng kaunti dahil pinupuno pa ang
nasabing sasakyan. Nang medyo mapupuno na ay
Qumandar narin ito. Sa aming biyahe, masasabi kong isang normal na araw lang iyon sa lahat. Inilabas ko ang aking cellphone at earphone at sinimulang patugtugin ito habang nakatingin ako sa labas. Nakarating kami ng bayan ng Trece ng matiwasay. Pagkababa namin, naghanap na agad kami ng masasakyan papuntang SM PalaPala. May nakita kaming Jeep na may karatulang SM, pinuntahan namin yun at tinanong kung papunta ba itong SM Pala Pala ngunit ito pala ay papuntang SM Rosario. Muli kaming naghanap ng masasakyan ng may ngiti dahil ramdam namin na kami ay napahiya. Hanggang sa nakakita kami ng masasakyan. Umupo kami ni Jane sa tabi ng nagmamaneho ng sasakyan. Maganda ang aming pwesto sa harapan ng jeep dahil mahangin at kitang-kita ang aming tinatahak na daanan. Naging matagal ang aming paglalakbay dahil malayo rin ang aming destinasyon.

        Nang makarating kami sa SM PalaPala dumiretso kami sa Mang Inasal. Hindi kami kakain ngunit doon inakala naming naghihintay din ang mga kaklase na kasama namin. Dahil nga akala lamang iyon, nagkamali kami dahil kami ang nauna doon. Minabuti na naming pumunta sa Quatum upang makapagmasid kami sa mga sayaw at upang malaman narin namin kung ano ang aming gagawin sa larong ito. Medyo matagal kaming nagmasid at sdoon namin nalaman na kahit sino pala ay makakapagsayaw. Ang akala kasi namin, kailangan pa naming gumawa ng account para lang makasayaw kami ngunit hindi na pala. Habang nanunuod kami sa mga naunang nagsasayaw, nakaramdam ako ng kaunting kaba dahil ang kanilang sinasayaw ay may mahihirap na steps. Mabilis at napakakumplikado ng mga galaw. Sa kabila noon, madali lang sa mga manananayaw na sundan ang mga galaw tila kabisado na nila ang mga ito. Dito na lumabas ang aming pagtataka. Sila ba ay dito na naninirahan at halos lahat ng kanta sa loob ng XBox Kinect ay kabisado nilang sayawin. Kami ay natakot dahil baka kami ay mapahiya nalang. Hanggang sa nagkaroon na kami ng lakas ng loob na magtanong. Sinabi ng babae na may mga  level pala iyon ng hirap. Simula Beginner, Easy, Medium at hanggang Hard na mismong sinasayaw nila.

        Maya-maya pa ay dumating na si Mimay. Bumili na kami ni Jane ng tokens para maumpisahan na namin ang aming misyon sa lugar na iyon. Pagkabili namin ng tokens ay binalikan namin si Biii (Mimy) na kasalukuyang nanunuod ng mga nagsasayaw. Hanggang sa dumating ang isa pa naming kasama, si Liz. Matagal-tagal din kaming nanuod ng kanilang mga pinaggagawa. Hanggang sa nakakita kami ng pagkakataong makasingit at makasayaw. Dalawahan ang magsasayaw kaya magkasama kami ni Liz samantalang magkasama naman sina Mimay at Jane. Nagsayaw kami ng nagsayaw kahit na maraming mga taong nakatingin sa amin at pinapanuod pa kami. Noong una ay nakakahiya talaga ngunit nang maisip kong walang nanunuod sa amin, tinuloy ko nalang ang aking galaw at hinayaan ko na mismo ang aking katawan ang magsaya.

       Sobrang sarap sa pakiramdam ang makasayaw ng ganoon lalo na dahil minsan ko lamang magawa iyon. Isa akong mananayaw sa aming organisasyon. Ngunit parang hindi ako marunong sumayaw sa oras na iyon. Marahil iba kasi ang genre ng aking sinasayaw at iba rin ang aking mga kasama.

        Sa araw na iyon ko lang naramdaman ang pagiging isang AB Journalism student ko. Sa pagtatanong, sa pagiging masigasig na nagmamatyag at sa pagiging sentro sa mga mata ng madla. Sa una ay nakakakaba ngunit kapag ikaw ay nakaramdam na ng saya sa iyong ginagawa, lahat ng kaba ay mapapalitan ng pagmamahal. Ipagpapatuloy mo ang iyong ginagawa dahil mahal mo ito, dahil masaya ka rito. Maaring dumating ang oras na mapapagod ka o mawawalan ka ng gana ngunit ipapaalala sayo ng iyong puso kung bakit mo ginagawa ito at kung ano ang dahilan kung bakit mo ito ginagawa. Muli kang magiinit sa pagmamahal sa iyong ginagawa at muli kang gaganahang ipagpatuloy ang nasimulan mo. Sa harap man ng maraming tao o kahit sa harap ng isang salamin, sarili mo lang ang makakalaban mo. Kung may kaba o takot sa iyong puso, tanungin mo ang sarili mo kung bakit. Bakit ka takot at bakit ka kinakabahan? Malalaman mo mismo sa sarili mo kung paano ito lalabanan at paano mo ito matatalo. Ikaw mismo ang makakasagot sa sarili mong mga tanong.

Ito ang aking natutunan sa loob lamang ng kalahating araw...

"Umindak ng umindak sa sayaw ng buhay, gumalaw ayon sa iyong kagustuhan at mahalin ang kantang inaawit ng iyong puso."



Wednesday, August 27, 2014

Ang Alarm Tone ni Hija :D

 WEIRD ANG MGA PANAGINIP


"Pagkatapos ng Bangungot"

August 23, 2014 - Sabado
Oras ng pagsulat: 6:37 AM


Nakabibingi. Literal na nakabibingi.
Madilim na sa kwarto ko at maingay. Malakas ang ugong ng kung ano mang bagay na hindi ko tiyak kung ano nga. Nakabibingi. Tumingin ako sa paligid ko pero wala akong makita kundi ang dilim na bumabalot dito. Habang tumatagal. lumalakas ang ugong ng bagay na iyon. Pabigat na ng pabigat ang aking pakiramdam, para akong hinihila pababa pero ako naman ay nakahiga na. Sumigaw ako ng tulong, ngunit walang lumalabas na boses sa aking bibig. Hanggang sa napagtanto ko, ABA, TEKA! Alam kong panaginip lang ito. Huminga ako ng malalim at maya-maya pa ay nagising na ako. Alam kong gising na ako noon dahil maliwanag na ang paligid ng aking kwarto. Pawis na pawis ako noon. Buti isa lang iyong panaginip. Kinuha ko ang aking cellphone, at tiningnan ko kung anong oras na. 2:13 AM. Muli akong natulog at muli na naman akong nanaginip. Isang magandang panaginip kung tutuusin. Ako ay nakasuot ng magandang uniporme at pumasok sa dati kong eskwelahan sa aming probinsya. Lahat ng aking mga kaklase ay nakatingin sa akin. Noong mag-uumpisa na ang aming klase ... "ganda gumising ka na!" HAHAHA, tumutunog na aking alarm clock at ang nirecord kong alarml tone, nakakatuwa.

"Tinapay ni Tatay"

August 24, 2014 - Linggo
Oras ng pagsulat: 7:26 AM


Siguro ako ay gutom ng mapanaginipan ko ito.
Ako ay nakatayo sa harap ng isang tricycle. Hindi gumagalaw ang tricycle, malamang. Biglang sumulpot sa driver's seat ang tito ko. Pinasakay niya ako dahil pupunta raw kami sa bahay ng kaklase ko, si Mimay. Nagulat ako, kasi hindi pa naman niya nakikita si Mimay ngunit alam na niya kung saan ito nakatira. Maya-maya ay nakita namin ang mga dati kong kaklase at pinasakay din sila ng tito ko sa tricycle namin. Nagulat ako dahil ang bilis naming nakarating sa  bahay nina Mimay. Parang nasa kabilang barangay lang ang kanilang bahay, ngunit ang  bahay naman talaga nila ay malayo pa mula sa bahay namin. Lubos ko pang ipinagtataka dahil kilala ng mga dati kong kaklase si Mimay ngunit hindi pa naman sila nagkakakilala. Maya-maya pa ay umalis na ako sa bahay nila at naglakad ako pauwi ng bahay namin na ngayon ay katabi na ng bahay nina Mimay. Umupo ako sa harap ng gate namin at inabutan ako ng Tatay ni Mimay ng tinapay. Ang paborito kong tinapay. Tapos umalis na siya.  Naubos ko ang tinapay at naghanap ako ng bakery para bumili pa ng tinapay. Marami akong nakikitang tinapay ngunit wala ang tinapay na gusto ko. Gusto ko talagang kumain ng tinapay na iyon. Lumabas ako ng CvSU- Mall at hinanap ang Tatay ni Mimay. Ang akala ko ay tinatawag na ako ng Tatay ni Mimay, pero alarm clock ko lang pala ulit yun. "ganda gumising ka na!"


 "Isa akong seafood at ako'y hero"

August 25, 2014 - Lunes
Oras ng pagsulat: 3:43 AM


Masaya ako noong mapanaginipan ko ito.
Nasa dagat kami noon. Bakasyon iyon at marming tao sa pampang. Naligo na ako sa maalat na dagat, pero ang totoo amoy chlorine ang tubig dito. Pumunta ako sa gitna ng dagat at marami akong kasama. Dumating pa ang aming kaibigang pating at sa isang iglap lahat kami ay naging lamang dagat. May kaibigan akong sugpo, igat, pating, isda, alimango, pagong at ako ay isang pusit. Naglalaro kami ng habol-habulan sa dagat at laging taya ang kaibigan kong sugpo. Gusto kong maging taya sa larong iyon ngunit ayaw naman ng mga kalaro ko, hanggang sa napilitan silang gawin akong taya dahil kung hindi magbubuga ako ng itim na tinta. Sa paglalaro naming iyon, hindi namin namalayang may mga tao na palang nakakakita sa amin. Binabato nila kami ng kung ano-anong pampasabog at may mga kaibigan akong muntik ng tamaan. Isang bomba ang ibinato sa parte kung saan kami naroon, mabilis ko silang pinuluputan at lumobo na parang isang puffer fish at naglabas ng itim na tinta. Biglang naiba ang anyo ko at naging si "Storm" ng X-Men. Lumipad ako gamit ang kapangyarihan ko, at nagpadala ako sa kanila ng isang malaking buhawi. Tumulong narin ang iba ko pang mga kakampi. Sina Wolverine, Proffesor X, Jean Grey at Cyclops laban kila Magneto at Mystique. Tapos ... Tapos na , nagalarm na naman ang aking mahiwagang alarm tone. "ganda gumising ka na!"
"ganda gumising ka na!" "ganda gumising ka na!" "ganda gumising ka na!"